ถึง ไดอารี่ที่รัก

บทนี้ค่อนข้างอ่อนไหวสำหรับเราเลยจ่ะไดอารี่จ๋า “การงานทำให้กลายเป็นไม้งาม” ในบทนี้คุณนิ้วกลมพูดถึง การทำงานอาสาของชาวนิวซีแลนด์จ่ะ เขาบอกว่า  (หน้า 112)  “…ข้อมูลระบุว่าชาวนิวซีแลนด์ถึงร้อยละ 21.5 ทำงานอาสาสมัคร หมายความว่าชาวกีวีเดินสวนมา 5 คน หนึ่งในนั้นทำงานอาสา นับว่าไม่น้อยเลย…” มีฟีดแบ็กจากเหล่าอาสาที่น่าสนใจ เช่น ได้พักเบรคจากชีวิตเร่งรีบ ได้สลับเลนมาทำสิ่งอื่นบ้าง มีความสุขจากการเห็นชีวิตคนอื่นดีขึ้น ได้ออกมาสัมผัสธรรมชาติ ได้เล่นสนุกกับเด็ก ได้พบผู้คนหน้าใหม่ ฝึกจิตใจเอื้อเฟื้อ ฯลฯ 

อ่านมาถึงตรงนี้ ใจเราก็อึกทึกขึ้นมา การที่เราเลิกกับแฟนเก่าจากเหตุผลเรื่องงาน คำของครูท่านหนึ่งที่บอกกับเราตรงกับแฟนเก่าว่า เราควรตื่นจากฝันมาอยู่ในโลกความเป็นจริงได้แล้ว โลกความเป็นจริงที่ต้องใช้เงิน สิ่งที่ชอบน่ะทำได้ แต่ต้องจัดลำดับความสำคัญให้เงินมาก่อน ชีวิตที่เราหนีความจริงเรื่องนี้มาตลอด แต่ก็อยู่รอดมาได้จากการพึ่งบารมีอากับพระพ่อ ความรู้สึกผิดที่หนีความจริง แต่ก็ไม่อยากจะไปเผชิญหน้ากับมันอีกต่อไปแล้ว 

คำถามที่พระพ่อถามเราวันนี้ว่าถ้าเรามีเงินมากมายเราจะเอาไปทำอะไร เราตอบไม่ได้ เราตอบได้แค่อยากเอาให้น้องพอใจลูกเพื่อน อยากไปเรียนต่อในสิ่งที่ชอบ แต่เรียนแล้วเอากลับมาทำอะไรต่อก็ไม่รู้ อยากแบ่งเงิน 10% ไว้บริจาค เราตอบได้แค่นี้ ส่วนที่เหลือเราไม่รู้เลยจริงๆ ไม่มีไอเดียจะเอาไปต่อยอดยังไง นอกจากเก็บไว้ให้พอใช้ถึงตอนแก่โดยไม่เดือดร้อนใคร คำพี่ตุ๊กที่บอกกับเราว่ามีคนวัยห้าสิบคนหนึ่งบ่นว่าเบื่อชีวิตเพราะอยู่ไปวันๆ ไม่ได้ทำอะไร ทั้งๆ ที่เขาทำอะไรได้มากมายนัก คนห้าสิบคนนั้นก็พอๆ กับเราในตอนนี้เพียงแต่เราอายุไม่มากเท่า 

ถามว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวอะไรกับบทนี้ ตอบได้เลยว่าไม่เกี่ยวจ่ะ แต่บทนี้ได้ก่อเสียงอึกทึกขึ้นมาในใจ โต้เถียงกันอย่างที่ใจเป็นมาตลอดแต่ดังกว่าเดิมว่า ชีวิตนี้ทั้งหมดนี้ทำเพื่อเงินแค่นั้นจริงๆ เหรอ เราเคยทำงานแล้วได้เงินมาแต่รู้สึกชีวิตว่างเปล่าเหลือเกิน ตอนนี้รู้สึกผิดกว่าตอนนั้นก็จริง แต่ชีวิตทั้งชีวิตทำไปเพื่อเงินแค่นั้นจริงๆ เหรอ ทำไมเงินมันมีอิทธิพลกับชีวิตมากมายขนาดนี้กันนะ

แล้วจิตอาสาที่อ่านนี่คืออะไรกัน จิตใจคนพวกนี้ต้องกว้างใหญ่ไพศาลขนาดไหนกันนะ พาคิดถึงเหล่าจิตอาสาในประเทศของเราด้วยในยามเกิดภัยธรรมชาติทั้งหลาย รวมถึงจิตอาสาด้านอื่นๆ จิตสาธารณะของเหล่าอาชีพที่เสียสละทั้งหลาย แล้วกลับมามองตัวเอง ช่างคับแคบเหลือเกิน มองแค่ตัวเอง ไม่เกินตัวเอง เพื่อตัวเอง เท่านั้นเองเหรอ 

เสียงอึกทึกนี้มันดังก้องในใจ พาให้คิดว่าดีแล้วล่ะที่เลิกกับแฟนเก่าไป ดีแล้วล่ะที่ตอนนี้ยังไม่มีแฟน เพราะทัศนคติของเรายังคับแคบมากเหลือเกิน

“…แผ่ขยาย งอกงาม เชื่อมโยง สามคุณสมบัตินี้เป็นคุณสมบัติแห่งชีวิต อ่านแล้วนึกถึงอะไรบ้างไหมครับ ผมนึกถึงต้นไม้ ผมคิดว่ามีการงานบางอย่างที่ทำแล้วเรารู้สึกได้ถึงสามคุณสมบัตินี้ภายในตนเอง…” (หน้า 113 -คุณนิ้วกลม)

หวังว่าซักวันเราจะได้ค้นพบมันด้วยตัวเองโดยไม่ต้องตายไปอย่างคับแคบแบบนี้นะจ๊ะไดอารี่จ๋า

ขอบคุณ “การงานทำให้กลายเป็นไม้งาม”

#หนังสือ #แห่งใดหรือคือบ้าน โดยคุณนิ้วกลม

2567/ISBN : 9786168350041

#สจีย์บันทึก  #สมุดบันทึกระหว่างทาง

• Facebook
• X
• Line