#นิยายจบตอนเดียว #ไพรพิศวาส #พระพายนิยายเสียง

23 พฤศจิกายน 2567



“มาแล้วครับ ไกด์เดินป่า พรานพนา”
สายตาแทบทุกคู่พากันมองมาที่พนาเป็นจุดเดียว
ยังโชคดีที่พนารู้ว่าจะต้องเป็นไกด์จำเป็นหนึ่งสัปดาห์ ทำให้มีเวลาปกปิดใบหน้าของตัวเองไว้ในดงหนวดเครารุงรัง
ขณะที่คณะพากันมองเขาอยู่นี้ พนาก็มองตอบทุกคนโดยการไล่สายตามองไปทีละคน ที่มีสีหน้ากระตือรือร้น จะได้เวลาผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักกับร่างโปร่งระหง ของหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งในจำนวนสี่คน ความงามอย่างมีชีวิตชีวา ทำให้พนาลืมตัวจ้องเกือบเป็นเสียมารยาท เมื่อรู้สึกตัว ก็รีบกระพริบตาหนึ่งที เมื่อบุคคลที่เขาเผลอจับจ้องนานไปนิดหนึ่ง มองตอบเขากลับมาด้วยนัยน์ตาขุ่นเขียว เชิดหน้าขึ้นอย่างถือตัว ท่าทางของหญิงสาวทำให้พนานึกหมั่นไส้ ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มนิดเดียวก่อนจะเดินเข้าไปสมทบ ทันได้ยินเสียงพึมพำจากปากคนสวยแว่วเข้าหู
“คนนำทาง หน้ายังกับมหาโจร?”
ความจริงเขาควรจะเฉยเสีย แต่เขาก็ปากไวไปนิด โต้กลับทันควัน
“ยังไม่เคยปล้นสักครั้ง แต่ไม่แน่ อาจจะมีประสบการณ์ในเร็วๆนี้”

23 Comments

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *