ถึง ไดอารี่ที่รัก

ถ้อยคำของคุณนิ้วกลมสละสลวยมากจ่ะเธอ (หน้า 146) “…หินแต่ละก้อนเหมือนเป็นผู้อาวุโสซึ่งอยู่ที่นี่มานานแสนนาน อาจเคยเป็นส่วนหนึ่งของภูเขา กร่อนกลิ้งจนกลมเกลี้ยงผ่านการเกลากลึงของคลื่นลม…”

“กร่อนกลิ้งจนกลมเกลี้ยงผ่านการเกลากลึงของคลื่นลม” โอ้โห! ที่สุดแล้วอ่ะ ไม่รู้จะหาคำไหนมาชื่นชม เล่นคำได้สวยมากจริงๆ บทนี้คุณนิ้วกลมพูดถึงตอนคุณเขานั่งอยู่ริมทะเลและสังเกตก้อนหินจ่ะเธอ ต้องจิตใจละเอียดอ่อนมากๆ เลยนะ ถึงได้นั่งดื่มด่ำธรรมชาติ พินิจชื่นชม แล้วเชื่อมโยงออกมาเป็นงานเขียนได้แบบนี้ 

เขาพูดถึงความเป็นหนึ่งเดียวของมนุษย์และธรรมชาติรอบตัวประหนึ่งว่าเป็นคนในครอบครัว เป็นผู้อาวุโส เราและธรรมชาติล้วนมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันจ่ะเธอ

มีมุมมองหนึ่งในบทนี้น่าสนใจมากจ่ะเธอ คือการมองเข้าหาตัวเอง กับการมองนอกเหนือไปจากตัวเองจ่ะ เช่นการรักษาธรรมชาตินี้ ถ้าเรามองเข้าหาตัวเอง เราก็จะรักษาธรรมชาติเพียงเพื่อไม่ให้ตัวเองหรือเผ่ามนุษย์เดือดร้อน เป็นการมองในมุมที่เราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ 

ในขณะที่การมองนอกเหนือไปจากตัวเอง เราจะรักษาธรรมชาติด้วยความเข้าใจว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน เราจะทะนุถนอมธรรมชาติราวกับเป็นคนในครอบครัว เป็นญาติผู้ใหญ่ที่เราให้ความเคารพ ไม่ได้ทำไปเพียงเพื่อแค่ตัวเราเอง 

ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกได้กลับบ้านนะจ๊ะเธอ ไม่ใช่บ้านแต่เพียงสิ่งปลูกสร้าง แต่เป็นบ้านแห่งใจที่รู้สึกขอบคุณที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้

อุ่นใจจัง
#สจีย์บันทึก  #สมุดบันทึกระหว่างทาง

ขอบคุณบทที่ชื่อว่า “ครอบครัวของเรา”
#หนังสือ #แห่งใดหรือคือบ้าน โดยคุณนิ้วกลม
สำนักพิมพ์คู้บ 2567/ISBN : 9786168350041

• Facebook
• X
• Line