ถึง ไดอารี่ที่รัก

เรากลับมาบ้านแล้ว เหมือนอย่างที่คุณนิ้วกลมเขียนในหนังสือ “แห่งใดหรือคือบ้าน” เลย (หน้า 41) “จากไป เพื่อกลับมา แต่เป็นการกลับมาที่ไม่มีวันเหมือนเดิม ตัวตนเปลี่ยนแปลง รู้สึกกับบ้านเปลี่ยนไป รู้สึกกับโลกไม่เหมือนเดิม ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดจากการออกไป และกลับมาอีกครั้ง…” การกลับมาบ้านครั้งนี้ ฉันก็รู้สึกเช่นนั้นแหละจ่ะไดอารี่จ๋า

สำหรับการคุยกับเธอช่วงนี้ เราจะขอเล่าย้อนไปตอนที่เราเดินทางไปหัวหินนะจ๊ะ จะเขียนแบบนี้ซักสามสี่ครั้งเลย เพราะเป็นช่วงเวลาที่เราประทับใจมาก และอยากจะฝากเธอเก็บไว้ให้เราด้วยน่ะจ่ะ เราเล่าให้เธอฟังล่าสุดเรื่องนั่งรถไฟชั้น 3 จากพัทลุงถึงหัวหินใช่ไหมจ๊ะ เราจะขอเล่าต่อจากตรงนั้นเลยนะจ๊ะ

หลังจากที่เราลงรถไฟ เราก็ทักหาเพื่อนที่เรารักคนหนึ่ง เอาของฝากให้และแยกย้ายกันที่สถานีรถไฟนั่นล่ะ จากนั้นเราก็ไปโยคะนิดหน่อยที่สถานีหัวหินเดิม กะจะอาบน้ำที่นั่นเหมือนครั้งก่อน แต่ห้องน้ำปิดไปซะแล้ว เราเลยเดินแบกเป้เข้าตลาด ไปอาบน้ำในตลาดหัวหิน เจอแมวน่ารักมาอ้อนเราด้วยจ่ะเธอ

จากนั้นก็แวะไปซื้อดอกไม้ไหว้ครูที่เราเคารพรักท่านหนึ่ง เรียกได้ว่าท่านเป็นครูดนตรีไทยคนแรกของเราเลยล่ะจ่ะ ตอนแรกเราไม่กล้าไปหาครูเขา เพราะอายตัวเองที่ไม่มีอะไรสำเร็จเลยซักอย่าง แต่ครูท่านบอกกับเราว่ายังไงเราก็เป็นลูกศิษย์ อย่าคิดมากแบบนั้น ตอนฟังครั้งแรกเราน้ำตารื้นเลย จึงตัดสินใจไปหาครูที่โรงเรียนวัง ห้องดนตรีสวยกว่าเดิมมาก ดูไทยร่วมสมัย เรียบร้อยและเย็นฉ่ำ

การได้เจอครูท่านนี้ทำให้เรารู้สึกปลดล็อคไปได้เยอะเลยล่ะจ่ะ ได้พบน้องฝึกงานและน้องอีกคนที่เป็นรุ่นน้องห้องดนตรีโรงเรียนวัง พอพูดคุยกับเขาก็รู้สึกขึ้นมาว่าตัวเองโชคดีจังที่ได้เรียนซอกับครูเก่งๆ หลายท่านเลย การที่เราทิ้งดนตรีมานานขนาดนี้ก็ดูเป็นสิ่งที่น่าเสียดายไม่เบา แต่เพราะห่างมานี่แหละ ทำให้เรารู้สึกมองเห็นคุณค่าของสิ่งนี้ได้ชัดเจนขึ้น ตอนที่เราเคยคลุกวงในทำให้เรามองเห็นไม่ชัดเท่านี้ แต่พอถอยมามองในมุมที่ไกลขึ้น เราก็เริ่มเห็นแล้วล่ะว่าสิ่งที่มีนั้นมีค่าแค่ไหน

จากนั้นเราก็แบกเป้เดินทางไปชะอำ ไปยื่นใบสมัครที่ทำงานเดิม เขาไม่ได้เปิดรับหรอก เราเพียงแค่ยื่นความจำนงไว้เฉยๆ น่ะ จากนั้นก็เดินไปทะเลข้างๆ กัน ที่นั่นสงบสบาย เรานั่งเล่นที่นั่นนานเลย พอเห็นว่าเย็นมากแล้ว จึงโทรมาเพื่อนกับครูที่เราเคารพรักอีกคน ตลอดทริปที่เราอยู่ที่นี่เราก็อาศัยที่หลับที่นอนจากครูนี่แหละจ่ะเธอ ขอบคุณครูมากๆ นะคะที่เมตตาลูกศิษย์คนนี้เสมอเลย วันนั้นครูท่านนี้กับเพื่อนพาฉันไปกินสเต็ก และพาไปตีแบดด้วย แต่เราไม่ได้ตีแบดหรอกนะ เราเดินแบกเป้มาทั้งวัน จะเป็นลมอยู่หลายหน ตกค่ำเลยรู้สึกเหนื่อยและเพลียจนไม่อยากออกกำลังกายเพิ่มแล้ว แต่ชอบนะ เปลี่ยนบรรยากาศดี

กลับมาถึงบ้านครู เราก็อาบน้ำนอน แต่ก่อนจะนอนเจอเรื่องพีคนิดหน่อยจากน้อง…อืม…ให้นามแฝงว่า “น้องอินดี้” แล้วกัน จะคอลเคลียร์กับน้องอินดี้ก็ไม่ได้ เอ็นดูน้องมาก แต่เราค้างบ้านครู แถมพรุ่งนี้ต้องอัดเสียง เราอยากให้หัวโล่งและสบายใจที่สุด คืนนั้นก็เหนื่อยมากแล้วด้วย จึงรีบนอน (แม้จะดึกแล้วก็ตาม) ก็ไม่ได้เคลียร์อะไรกับน้องอินดี้

ครั้งนี้เล่าเท่านี้ก่อน เหตุการณ์วันถัดไป เราลงคลิปไว้แล้วล่ะ แต่เราจะมาเล่าความรู้สึกให้เธอฟังอีกทีนะจ๊ะ

รักและคิดถึงเธอ
#สจีย์บันทึก #สมุดบันทึกระหว่างทาง

• Facebook
• X
• Line