ใครเคาะประตู

3 พฤศจิกายน 2567



คืนแรกที่บุญชูเข้ามาพักในห้อง หนึ่งหนึ่งสี่
เขารู้สึกได้ถึงความเงียบสงัดผิดปกติ บรรยากาศรอบๆ
ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น
ห้องนี้อยู่ในมุมสุดของชั้นล่าง ตรงมุมที่แทบจะไม่มีใครเดินผ่าน
เพราะต้องอ้อมทางเดินคดเคี้ยวก่อนจะถึง
ตัวอาคารสูงสี่ชั้นนี้ดูเก่าและมืดตึบโดยเฉพาะเมื่อถึงช่วงเวลากลางคืน
ไฟหลอดนีออนที่ติดบนเพดานทางเดินริบหรี่เต็มทีและกระพริบเป็นจังหวะ
เหมือนเป็นการขู่เข็ญของมันให้รีบเดิน.

บุญชูวางกระเป๋าลงและหยิบผ้าห่มขึ้นมาปูเตียง
เขาลูบเตียงเก่าๆ อย่างสำรวจ
มันมีรอยฉีกขาดและคราบเปื้อนเล็กน้อย แต่สำหรับเขาก็ถือว่าใช้ได้
เพราะเป็นเพียงที่พักชั่วคราว เขาเคยผ่านงานยามมาหลายปี
เจอทั้งสถานที่ร้าง ทั้งการเจอกับคนไร้บ้านที่มาขอหลับนอนตามมุมมืดของตึก
แต่ที่นี่บรรยากาศกลับต่างออกไป
เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็นรอบตัว
แต่บุญชูก็พยายามคิดว่าเป็นแค่จินตนาการ

เมื่อคืนเริ่มล่วงไป
เกือบจะตีสอง บุญชูนั่งพิงพนักเตียง
อ่านหนังสือสักเล่มเพื่อให้รู้สึกง่วง
ข้างนอกเงียบสนิทจนเขาได้ยินเสียงลมพัดเบาๆ
แต่มันไม่ใช่ความเงียบที่สงบ
แต่กลับเหมือนความเงียบที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้

เกาะๆ.

เกาะๆ.

บุญชูสะดุ้ง
หันไปมองที่ประตูหน้าห้อง
เสียงเคาะเบาๆ
ดังขึ้นจากประตู เขาใจหายวาบแต่พยายามทำใจเย็น
คิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนข้างห้องหรือคนในอาคารที่เมามาแล้วจำผิดห้อง
เขาค่อยๆ ลุกจากเตียง
เดินไปเปิดประตูอย่างช้าๆ

ฮัลโหล.
มีใครอยู่ไหม
บุญชูถามเสียงเบา
พลางเปิดประตูออกช้าๆ

แต่เมื่อเขาเปิดออกมา
ข้างนอกกลับว่างเปล่า
ไม่มีใครเลย มีเพียงทางเดินมืดๆ
ที่ดูเยือกเย็นอย่างผิดปกติ ไฟนีออนกระพริบเบาๆ
ราวกับจะดับลงทุกเมื่อ บุญชูส่ายหัวเล็กน้อย
พลางคิดในใจว่าอาจเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

เขากลับเข้าห้อง
ล็อกประตู และพยายามกลับไปนอน
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เสียงฝีเท้าเบาๆ
กลับดังขึ้นอีก

ตึกๆ.

ตึกๆ.

ตึกๆ.

เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินด้านนอก
เสียงวิ่งเบาๆ เหมือนเสียงเท้าเล็กๆของเด็ก
เสียงดังขึ้น ใกล้เข้ามา.
แล้วหยุดหน้าประตูห้องของเขา
บุญชูพยายามไม่สนใจ
พยายามบอกตัวเองว่าเขาอาจฟังผิด
แต่เมื่อเสียงนั้นหยุดนิ่งแล้วเขาได้ยินเสียงเคาะอีกครั้ง

ก็อกๆ.
ก็อกๆ.
ก็อกๆ.

คราวนี้เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ
สัญชาตญาณของเขาเตือนว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดา
แต่ในใจยังมีความอยากรู้

ใครกันนะ
บุญชูพึมพำกับตัวเองเบาๆ
และสูดลมหายใจลึกก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกอีกครั้ง
แต่คราวนี้เขาไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่เปิดออกช้าๆ
มองออกไปในความมืด

ข้างนอกเงียบสนิทไม่มีใคร มีเพียงลมเบาๆ
พัดผ่านทำให้ประตูห้องขยับน้อยๆ

เขาเริ่มรู้สึกถึงความเย็นที่แทรกซึมเข้าสู่ผิวกาย
ความรู้สึกเหมือนมีสายตาบางคู่มองอยู่จากมุมใดมุมหนึ่ง
เขาพยายามเพ่งมองหาต้นเหตุของเสียง แต่กลับพบแค่ความว่างเปล่า
บุญชูปิดประตู หันกลับเข้าห้อง
เขาพยายามไม่คิดมากแล้วพาตัวเองกลับไปนอน

อย่างไรก็ตาม
เมื่อเขาเข้านอนแล้ว ก็ดูเหมือนจะนอนไม่ค่อยหลับ
รู้สึกเหมือนมีบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับห้องนี้

ที่มุมห้อง เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีเงามืดบางอย่างกำลังเฝ้าดูเขาอยู่
แต่เขาก็พยายามหลับตาและบอกตัวเองว่าไม่มีอะไร

Post Views: 5
Tags:

8 Comments

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *