สำหรับบทนี้คุณลูกศรเปิดประเด็นไว้ตอนต้นเกี่ยวกับ “ร่องรอยทางน้ำเมื่อเรือแล่นผ่าน” ค่ะ ฟองขาวๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนร่องรอยอดีตของชีวิตที่ผ่านไปแล้ว ฟองขาวๆ นี้ไม่ได้เป็นตัวขับเคลื่อนชีวิต เป็นเพียงร่องรอยทางน้ำที่เกิดขึ้นแล้วจางไป 

คุณลูกศรเขียนไว้ว่าหลายคนเป็นเหยื่อของอดีต ใช้ชีวิตจมอยู่กับร่องรอยในอดีต ว่าพวกเขาเจ็บปวดแค่ไหน ถูกทำร้าย หรือในกรณีจี อดีตทำให้จีคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ นำอดีตเหล่านั้นมาตรึงไว้กับปัจจุบันจนไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้

คุณลูกศรเขียนว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะไปฝังตัวเองอยู่กับอดีต เพียงแค่เข้าใจมันด้วยความเมตตาในหัวใจ ยอมรับบาดแผลในอดีต รักและขอบคุณมันที่ได้มอบประสบการณ์บางอย่างให้เรา การหยิบมันขึ้นมาโอบกอดอย่างเข้าใจจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เราอาจเปลี่ยนอดีตเหล่านั้นเป็นบทเพลง บทกลอน ภาพวาด งานศิลปะ หรือกิจวัตรบางอย่างที่เสียงจากภายในเรียกร้องให้ทำ หรือจะทิ้งมันไปเลยก็ได้ ตามที่เราสบายใจ

ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นกับชีวิตเป็นเรื่องบังเอิญ ทุกอย่างที่ผ่านมาคือสิ่งที่ต้องผ่านมาให้เราได้เรียนรู้และเติบโตมาเป็นเราในทุกวันนี้ แต่สิ่งที่เราจะเอื้อมไขว่คว้าได้ไม่ใช่อดีตหรืออนาคต คุณลูกศรเขียนไว้ว่า “…ช่วงเวลานี้ – ตอนนี้ (now) ภาษาอังกฤษที่เราเรียกมันว่า ของขวัญ (present) เพราะมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ปัจจุบันคือของขวัญ…” (หน้า 87) เพราะ “ขณะนี้” คือทั้งหมดที่เราจะมีได้ 

คุณลูกศรเขียนท้ายบทไว้ว่า คุณไม่ใช่สิ่งที่คุณทำมา สิ่งที่คุณได้เป็น สิ่งที่คนอื่นสอนคุณ หรือสิ่งที่ใครต่อใครได้เคยทำกับคุณไว้ แต่คุณเป็นส่วนหนึ่งของพลังอำนาจที่ไม่มีขีดจำกัด อดีตของคุณและความเจ็บปวดทั้งหลายไม่ได้อยู่ที่นี่กับคุณอีกต่อไปแล้ว ฉะนั้นอย่าอนุญาตให้มันมาชี้นำหรือครอบงำปัจจุบันของคุณ

บทนี้ช่วยเตือนสติเรื่องการอยู่กับปัจจุบันมากๆ เลยค่ะ สำหรับจีมีความเห็นว่า การเข้าใจธรรมชาติ การทำสมาธิ และการอยู่กับปัจจุบันคือเรื่องเดียวกันค่ะ และมันเป็นเรื่องเรียบง่ายที่ควรมีติดตัวไว้จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตเลยค่ะ

#บันทึกหนังสือ บทที่ 5 ปลดปล่อยอดีตของคุณไปซะ
#แค่เปลี่ยนที่ใจโลกทั้งใบก็เปลี่ยนตาม
โดยคุณคณิตศร เอี่ยมวงษ์ศรีกุล
2562/ISBN : 9786160833634

บันทึกเมื่อวันพฤหัสบดี ที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ.2567
#สจีย์บันทึก

#วินัย #routine #พัฒนาตนเอง 
#อ่านหนังสือ #อ่านวันละนิด

• Facebook
• X
• Line