#ความรู้สึกระหว่างอ่าน 13 พฤศจิกายน พ.ศ.2567

13 พฤศจิกายน 2567



#ความรู้สึกระหว่างอ่าน 13 พฤศจิกายน พ.ศ.2567  

ถึง ไดอารี่ที่รัก

🕊 บันทึกระหว่างทางของการอ่านเล่มนี้ เราตั้งใจว่าจะไม่สปอยเนื้อหาเยอะเกินไปจ่ะเธอ แต่จะบันทึกความรู้สึกระหว่างที่อ่านไปทีละบทจนจบเล่ม รู้สึกเกร็งยังไงก็ไม่รู้ซิจ๊ะ อาจด้วยหนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่มีค่าต่อใจเรามากๆ เราอยากจะทะนุถนอมเป็นพิเศษ ก็เลยกลายเป็นเกร็งซะงั้น ด้วยเพราะสตอรี่ที่ได้เล่มนี้มาช่างมีค่า เป็นความทรงจำดีๆ และอาจเป็นความทรงจำตราตรึงใจสุดท้ายที่เราได้รับจากคุณชาย 

อีกส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเราปลื้มคุณนิ้วกลมมากๆ แล้วเล่มนี้มีลายเซ็นของเขาจากงานหนังสือที่ผ่านมาด้วย ถ้าวันหนึ่งเขามาเห็นว่าเราบันทึกอะไรแบบนี้ถึงหนังสือของเขา เราคงอายมากๆ เลยจ่ะเธอ แต่ก็จะบันทึกต่อไปนะจ๊ะ เพราะมันคือโมเม้นความทรงจำดีๆ ที่เราอยากเก็บไว้ในระหว่างทางที่ยังมีชีวิตอยู่  

ช่วงขณะที่เราอ่านหน้าแรกๆ ในส่วนคำนำสำนักพิมพ์และคำนิยม เราก็ยังรู้สึกเกร็งมากจ่ะเธอ จะว่าไปนี่ขนาดแค่อ่านเองนะ ถ้าเจอคุณนิ้วกลมกับคุณชิงชิงตัวจริง เราคงช็อคแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นหรือไม่ก็กระโดดกรี๊ดไปแปดบ้านล่ะ

ยัง ยังไม่เริ่มพูดถึงหนังสือซักที หนังสือเล่มนี้ที่เราหยิบมาอ่านไปพร้อมกับเธอ คือหนังสือ “แห่งใดหรือคือบ้าน” ของคุณนิ้วกลมจ่ะ ตอนแรกว่าจะบันทึกคำนำสำนักพิมพ์ คำนิยม และบทที่ 1 แต่ด้วยความเกริ่นมายาวไกลขนาดนี้ ในครั้งนี้เราขอลดขนาดมาเป็นบันทึกแค่คำนำสำนักพิมพ์ก่อนนะจ๊ะเธอ คาดว่าแค่นี้ความรู้สึกก็คงเอ่อล้นมากๆ แล้วล่ะจ่ะ

สำหรับคำนำสำนักพิมพ์ สิ่งสะดุดใจเราที่สุดที่ทำให้อยากอ่านเนื้อหาต่อไปจนจบเล่ม รวมถึงค่อยๆ ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาในใจตัวเองด้วย สำนักพิมพ์คู้บเขาเขียนส่วนหนึ่งไว้ว่า “…ตัวอักษรของนิ้วกลมในเล่มนี้จะทำให้คุณรู้ว่า ไม่จำเป็นต้องรอคอยเพื่อมาพบที่นิวซีแลนด์แบบเขาก็ได้ ความงามรอคอยคุณอยู่ในทุกหนแห่ง ตราบที่คุณค้นพบ ‘บ้านของใจ’ ที่ไม่เกี่ยวอะไรเลยกับสถานที่…หากคุณกำลังสงสัยว่าเช่นนั้นแล้วแห่งใดหรือคือบ้าน คุณอาจได้พบคำใบ้บอกทางในหนังสือเล่มนี้…”

เธอก็รู้นี่จ๊ะไดอารี่จ๋า ว่าเรารู้สึกหลงทางและเคว้งคว้างมากมายขนาดไหนกับชีวิต บ้านจริงๆ ที่ตอนนี้เรามาอาศัยอยู่กับญาติ ชีวิตที่ซัดเซพเนจรมาไกล หัวใจที่ปิดจนรู้สึกแปลกแยกจากผู้คน รู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน  

พออ่านคำนำสำนักพิมพ์ประโยคนี้ แม้ว่าจะยังคงเกร็งนิดๆ ตั้งแต่เริ่มอ่าน แต่เมื่ออ่านซ้ำและมาบันทึกเล่าความรู้สึกแบบนี้ น้ำตาแห่งความโดดเดี่ยวก็ค่อยๆ เอ่อล้นออกมา มันเป็นความรู้สึกขาดหายของคนหลงทางที่ไม่รู้จักบ้านที่แท้จริง หรือบางทีเราอาจรู้จักบ้านหลังนั้นแล้วล่ะ บ้านหลายๆ หลังที่พร้อมจะเปิดประตูรับเราเข้าไป เพียงแค่เราปิดกั้นบ้านเหล่านั้นไว้ด้วยใจเราเอง 

‘บ้านของใจ ที่ไม่เกี่ยวอะไรเลยกับสถานที่’ ฟังแล้วอุ่นใจมากๆ เลยนะจ๊ะเธอ แค่อ่านประโยคนี้เราก็สัมผัสได้ถึงเส้นทางสู่การเปิดใจ เพราะได้เจอคำบอกใบ้ถึงบ้านที่แท้จริง 

ขอบคุณ  
คำนำสำนักพิมพ์
#หนังสือ #แห่งใดหรือคือบ้าน โดยคุณนิ้วกลม
2567/ISBN : 9786168350041

#สจีย์บันทึก

#วินัย #routine #พัฒนาตนเอง #อ่าน #อ่านหนังสือ #วันละนิด 

No Comments

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *